سلام‌ای ماه مهجور زمستانهای ابرآلود! 

چرا دیگر نمی‌تابد سرودت از محاق رود

مگر روح اساطیر کهن باران بباراند

به روی سرزمین‌های اسیر حلقه‌های دود

به روی بام‌ها آیینه‌ها گرم تماشایند

افق‌های تباهی را برآ‌ای طلعت موعود

نفیر کوزه‌های تشنهٔ اعصار می‌گوید

که عشق - این ماه سرگردان- زمانی این حوالی بود

تو را با خوشهٔ پروین همیشه جستجو کردم

از آن روزی که از پردیس جاویدان شدم مطرود

دلم را این پرستوی غریب آشیان بر دوش

بهار خاطراتت خوانده تا آفاق نامحدود

الا‌ای ماه مهجور زمستان‌های ابرآلود! 

تو را تا کهکشان زخم موزونی دگر بدرود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: